آرزوهایی برای «چراغ»، نشریه نو رسیدۀ فرهنگی

«چرا ما در اصفهان یک نشریه تحلیلی فرهنگی آزاد و مستقل نداریم؟ نگویید مگر «تحلیل‌گر»-ش را داریم؟ من می‌گویم: داریم؛. «کار» است که «کارگر» را می‌سازد؛ یک کار سطح بالا و ارزشمند باید باشد تا استعدادها خود را نشان بدهند و البته در دل مسیر تولید آن، تربیت شوند. تاکید می­‌کنم که منظورم از فرهنگ معنای جهانی آن است نه بومی و محدود آن. به همان معنایی که مرتضی آوینی -در نشریه سوره- بدان ­پرداخت؛ با نظرورزی درباره شعر، فلسفه، سینما، تاتر، رمان و البته «روایت فتح»، که مستند زیست-سپهر وجودمان بود.

بیایید کمک کنیم غوغاسالاریِ «بودجه» و «قدرت» و «رابطه»، بر خلوص و خودآیینی اهالی فرهنگ گردن‌­فرازی نکند و زرق و برق این بازارهای شبه‌­فرهنگی­­ فریب­مان ندهند. بیایید درباره فرهنگ، تخصصی و میناگرانه عمل کنیم؛ فرهنگ معشوق سربه ­نازی است که با هوسِ زقیبِ دیگر می­‌رود(!)، و اگر رفت، با فرمان آقای مدیر بر نمی­‌گردد. بیایید خود به فرهنگ «شبی­‌خون» نزنیم؛ بیایید نشان دهیم فرهنگ از «فرمان»، «فهم« نمی­‌گیرد و کلفت­ گویی­‌های سیاست­‌زده و مدیربازی­‌های کودکانه مخلِّ خاطر عزیز و شریف و نازک­دل و بلندمنشانۀ فرهنگ است. ما خجالت­ نمی‌­بریم که در «نصف جهان»-ی که از یک تاریخ، تحویل گرفته‌­ایم، امروز، از این جنس، دُرفشانی­‌ها و حِجله­‌آرایی­‌های فرهنگی نداریم؟ ... از عشق، بویی نبرده‌ایم و چون پیرمرد خِرفتِ رمّال، وِردِ فرهنگی می‌خوانیم؟ معرکه می­‌گیریم و رَجز می­‌خوانیم؟! .... امیدوارم ما جوانان، ناکام نمی‌­ریم و روزی خودآیینی و پاک­‌آیینی را در قلم و آثارِ اصفهانی­‌مان نظاره کنیم. ... .

 با آرزویی برای «چراغ»، نشریه نوپای فرهنگ،  که در نخستین شماره اش، بازقۀ امیدی از آن گرفتیم. 

تیرماه 1394

اصفهان