این متن جدیدترین متنی است که دکتر خسرو باقری نوع پرست در توصیف نظریه علم تجربی دینی در عرصه علوم انسانی به قلم خود تقریر کرده اند. بهانه نگارش این متن برگزاری جلسه ای است که قرار است در تاریخ 12.11.93 در پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی با موضوع نقد و بررسی این نظریه برگزار گردد. امیدوارم این نظریه بومی و مبتکرانه مورد توجه و سنجشگری علاقمندان و اهل نظر قرار گیرد. 
این مقاله را سال 1387، همزمان با تبلیغات گسترده کارهای ماسارو ایموتو در ایران نوشتم. سریع هم نوشتم تا حرص و جوش خود را درباره رواج گسترده این ساده باوری‌ها، به خصوص در جامعه دینی ایران نشان دهم.
اکنون در حال تدوین اثری مستدل‌تر و روشن‌تر درباره اصل قضیه، روش نقد و سنجش اینگونه دعاوی هستم. هدف اصلی ام این است اثری تولید شود که در میان همان مخاطبان سی دی "شهادت اب" یا "معجزه اب" خواننده داشته باشد.
در ادامه اصل مقاله، اسلاید و ویدئوی ارایه آن را آورده ام.
همزمان با برگزاری جلسه نقد و بررسی نظریه علم دینی دکتر گلشنی - 92/12/17- در دانشگاه اصفهان، گزیده مختصری از مباحث این جلسه را تقدیم می کنم . بر مبنای مقالات و مصاحبه های آقای دکتر گلشنی گزیده دیدگاه ایشان درباره علم دینی چنین است:
گزیده دیدگاه
این یاداشت صرفا برداشت های گزیده من از درونمایه این کتاب است؛ و به واقع مروزی جامع از این کتاب نیست
درباره مناظره اول:
تاریخ نگارش: 24/3/92
نخستین مناظره کتاب "مناظره هایی در باب علم دینی"- (پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، 1391)- را خواندم. به نظر من نتیجه این مناظره که مناظره ای میان دکتر خسروباقری، استاد مصطفی ملکیان، دکتر حاتم قادری و حجه الاسلام نبوی است، تایید معقولیت نظریه علم دینی تجربی دکتر خسروباقری در میان دقت ها و ملاحظات استاد مصطفی ملکیان- با رویکرد تحلیلی و معرفت شناسانه- و دکتر حاتم قادری- با رویکرد جامعه شناسانه- و از طرفی، اولویت دغدغه و روش دکتر خسرو باقری، بر روش سیاستگذارانه حجه الاسلام نبوی در موضوع علم دینی است.
توضیح : موضوع این نوشته نقدی بر فلسفه برنامه درسی حوزه های علمیه است
به خواهرم هدی، که نوشته مرا خواند، و حق را به من نداد ...
مقدمه: نمایی از کلیت و دفاعیات این مقاله
بسی خرسندم که این گفتگوی مکتوب شکل گرفت و امیدوارم نتایج این وقت گذاری برای ما و دیگر خوانندگان مبارک باشد. به واقع معتقدم دو عامل مهم عقب ماندگی فرهنگی ما دوری از خردورزی موشکافانه و محدود کردن آزادی امر مستدلل است. از اینرو امیدوارم اینگونه بحث های نقادانه و آزادانه به دقت نظر و رشد فکری و فرهنگی همه ما بیانجامد.
در مقام دفاع از نوشته خود با عنوان: "عقرب و قرب الهی..." (+) که به تحلیل نمونهای از ساده باوریهای مبلغان مذهبی در رسانه ملی،- و دیگر پدیده های مشابه،- می پردازد، و در پاسخ به نقدهای آقای قاسم قربانی در مقاله: "درباره لذت نیش عقرب، پاسخ به آقای حامد صفایی پور"(+)، نکاتی را گام به گام، و با استناد به نوشته های ایشان، بیان می کنم.