این متن را 11 اردیبهشت 92 نوشتم. پیش از زمان ثبت نام کاندیداهای ریاست جمهوری
روشن است که یکی از برنامه های اصلی شما سامان دهی وضعیت اقتصادی کشور است. بسیاری مردم هم همین مطالبه را از شما دارند. امیدوارم در این کار موفق شوید، لیک این قلم می خواهد از دغدغه ی دیگری با شما سخن بگوید. دغدغه ای که سخن گویانش کمتر با اهل سیاست حرف می زنند، شاید اهل سیاست هم کمتر خود را با آنها روبرو کنند. لطفا کمی در این دغدغه درنگ کنید و آنگاه، تصمیم نهایی تان را بگیرید.
اگر تصمیمتان منفی بود، یعنی تصمیم گرفتید که در انتخابات پیشرو کاندیدj نشوید، برای کشور نگران نشوید! بدانید اگر شما هم نباشید، آقایِ وظیفه شناسِ دیگری پیدا می شود تا ریاست دولت را برعهده گیرد و همان کارهای قبلی – کمی این طرف تر یا آن طرف تر-را انجام دهد. شما باید برنامه ی زندگی خودتان را داشته باشید. قرار است 4 ، و به احتمال قوی، 8 سال زندگی شما، به کار رئیس جمهوری سپری شود، بهتر نیست درباره عُمر اندک خود خساست به خرج دهید و چند ساعتی این تصمیم مهم را به عقب اندازید؟!
سپاس
خدای را سپاه فریبکار جهل را از سرزمین پرامید اندیشه و ایمان ما، بیرون راند، اما
بعد، ما را حال خوش بود در سوار شدن به طیاره ی خارجه، آنگاه که کمربند پرواز بستیم
و در گوش، صدای رادیو-طیاره را شنیدیم که به الفاظ نامانوس، به زبان "حیوانات
ناطق" اروپایی، مطالبی را "ور ور" می نمود و در همان حال چندی از نسوان
بلد دور، با لباس های قرمز و احجاب نامتراکم، که رنگ آن، با اندورن و بیرون آن طیاره
سِت شده بود، ما را خدمت آمدند، تا از راه و رسم پریدن از طیاره به وقت خطر، و
"هواگیری" به وقت "بی هوایی"، بیاموزند،