
عقاب سربلند آسمان عشق،
نگاه کن!
به تیز چشمِ مهربانِ پُر امیدِ خود،
مرا ببین!
مرا که مادرم نشاند بر زمین
بر این درخت سبز توت
به پیله های گرم در کنار رود
به پُر فریبِ بسترِ حریریم،
مرا ببین!
که پلک شب به خواب می زند مرا،
و عنکبوت غم،
نشسته بر، سرآستین زندگیم!
مرا ببین!