آسیب‌شناسی برخی فهم‌ها از «مدیریت یا مهندسی فرهنگی» ( یک اشاره کوتاه)

به نظر من، بر مبنای دلایل انسان‌شناسانه، تربیتی و دین‌شناختی، اصطلاح «مدیریت یا مهندسی فرهنگی» تنها به نحو استعاری – استعاره­ای از برخی کارها و فعالیت­‌ها- معنادار است. اما همین مفهوم استعاری بسیار مستعد بدفهمی است. از مهمترین بدفهمی‌ها، مسئلۀ «خود-مرکز بینی» مدیران و مهندسان فرهنگی است. بدین معنا که مدیران و بودجه‌­ریزان فرهنگیبرای خود در زمینه فرهنگی نقش مرکزی قائل می‌شوند و به این وسیله بودجه و دیگر سرمایه‌­های انسانی و اعتباری را به جای هزینه در محل­‌های موثر، بالفعل، جواب‌دادۀ فرهنگی، در محل‌­های تازه-تعریف، نو رسیده ونیازموده ای هزینه می‌کنند که غالبا توسط خود یا نهادِ خود ایجاد شده اتد. خود-مرکز بینی باعث می‌شود مدیر فرهنگی به غلط سهم اندک خود را در تولیدات و تعاملات فرهنگی بزرگ ببیند و به‌جای تقویت فعالیت جبهه‌های گوناگون و  و متنوع فرهنگی به تقویت نهاد مرکز بپردازد. از اینرو از نظر من، در مدیریت فرهنگی، حرکت­‌های عرضی که در جهت تثبیت کارهای خوبِ انجام شده، حفظ نیروهای موثر و شایسته، مدیریت و بهبود عملکرد درونی سیستم‌های موفق و ارتقایِ کیفی نیروی انسانی انجام می‌شود، بر حرکت­‌های طولی برای ورود در عرصه‌های جدید، کارهای تاسیسی رحجان دارد. به این نکته می‌توان اضافه کرد که در عملف غالبا این حرکت‌های طولی به دلیل ریشه‌نداشتن در نیازسنجی‌های واقعی و امکان سنجی‌های اصیل ریشه‌اش بر آب است و آن‌چنان که باید و شاید نتیجه نمی دهتد. در مواردی این حرکت‌های طولی تنها ریشه در چشم و هم چشمی­‌های بین شهری و سازمانی دارد و هیچ امری اصیلی را سر و سامان نمی‌دهد. 

13 تیرماه 94